Για τη γονιμότητα

Πως φτάσαμε στην αγωνία για τη γονιμότητα;

Την υπογεννητικότητα έφεραν οι αρνητές της συνεπιμέλειας

Σήμερα θα σας μιλήσω για τη λαμπρή πορεία που άλλαξε τον κόσμο.

Πριν από 80 χρόνια μιλούσαμε για την πατριαρχία. Σήμερα μιλάμε για τη γονιμότητα και το δημογραφικό.

Στην εκδήλωση της 25ης Μαΐου 2022 του Rise Club, δεν με άφησαν να ακούσω τους ομιλητές από τα επόμενα δύο πάνελ που μίλαγαν για θέματα γονιμότητας και δημογραφίας.

Τη μόνη που πρόλαβα ν’ ακούσω ήταν τη κα Μαρία Στρατηγάκη η οποία ζήταγε να μην ενοχοποιούνται οι γυναίκες για το δημογραφικό.

Πολύ σωστά, συμφωνώ κι εγώ.

Οι σημερινές γυναίκες δεν είναι οι ένοχες, είναι το θύμα.

Θύτες είναι οι φωνές από το παρελθόν.

Φωνές που μιλάνε σήμερα λες και βρισκόμαστε ακόμα στο 1960.

Φωνές που εμποδίζουν τους σημερινούς νέους να έχουν τα παιδιά τους.

Φωνές που λένε όλα όσα ακούστηκαν στο πρώτο πάνελ.

Να θυμόμαστε, είμαστε στο 2022. Χάρη στο νόμο Τσιάρα, οι νέοι θα μπορούν ν’ αποκτήσουν τα παιδιά τους μέσα στην αναπαραγωγική ηλικία.

Μες τον αγαπημένο και την αγαπημένη τους.

Και αν κάτι πάει στραβά, θα τα μεγαλώσουν από κοινού και εξίσου, θα τα φροντίσουν από κοινού και εξίσου.

Απελευθερωμένοι από τα σόγια, από τους γάμους, από τον ασφυκτικό κοινωνικό περίγυρο.

Οι νέοι απελευθερώνονται σήμερα από τα δεσμά της οικογένειας, για να ζήσουν τους οικογενειακούς δεσμούς τους με τα παιδιά τους και με τους συγγενείς τους.

Δηλαδή, από το ξεκίνημα της ζωής τους, έχοντας γύρω τους τους δικούς τους ανθρώπους.

Τα σπίτια, τα έπιπλα, τ’ αυτοκίνητα, τα λεφτά, έρχονται στη συνέχεια.

Θα τα δημιουργήσουν όλ’ αυτά μαζί με τον άνθρωπό τους και τα παιδιά τους.

Οι οικογενειακές σχέσεις και καριέρα γίνονται.

Η καριέρα και οι οικογενειακές σχέσεις δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνουν.

Φυσικά, οι προσωπικές επιλογές είναι ελεύθερες.

Άλλοι πρώτα το παιδί τους, άλλοι πρώτα τη δουλειά τους.

Εδώ μιλάμε για αυτούς που θέλουν και το παιδί τους και τη δουλειά τους.

Οι απαντήσεις που δίνουν οι νέοι σήμερα είναι διαφορετικές από αυτές που δινόντουσαν 20, 40, 60 ή 80 χρόνια πριν.

82 χρόνια άρχισε πριν άρχισε μια ξέφρενη πορεία αλλαγών.

Για αιώνες, οι προγαμιαίες σχέσεις απαγορευόντουσαν.

Το ίδιο και η καριέρα για τη γυναίκα.

Οι γυναίκες βιαζόντουσαν να κάνουν τα παιδιά τους όσο ήσαν 20 ετών.

Οι σπουδές είχαν αποκλειστεί για τις γυναίκες, το ίδιο και η καριέρα.

Αν έκαναν  παιδιά, αυτό αμέσως θα τερμάτιζε αμέσως κάποια καριέρα.

Από εκεί ξεκίνησε η λαμπρή πορεία.

Το 1960 συνταγογραφήθηκε για πρώτη φορά το αντισυλληπτικό χάπι.

Το 1970, είχε ευρέως διαδοθεί.

Ο τρόπος ζωής δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος.

Οι γυναίκες είχαν σχέσεις, σπουδάζανε, δουλεύανε.

Η γυναίκα είχε το χρόνο να κάνει καριέρα.

Ήρθε η ισότητα μέσα στην οικογένεια.

Όλο και πιο πολλές γυναίκες δουλεύανε.

Οι άνθρωποι, ελεύθεροι, κυρίως από τις οικονομικές εξαρτήσεις, παντρεύονται και χωρίζουν απενοχοποιημένοι.

Το δικαίωμα στη διακοπή της κύησης συμπλήρωσε την ελευθερία ανδρών και γυναικών που πλέον παίρνουν στα χέρια τους τις οικογενειακές τους σχέσεις και τα παιδιά τους.

Οι εξετάσεις DNA μας έδωσαν επιπλέον και τη βεβαιότητα για την καταγωγή.

Η ανακάλυψη νέων μεθόδων εξωσωματικής γονιμοποίησες ελαχιστοποίησαν τις δυσκολίες που γεννούσε ο χρόνος και η φύση.

Ο χρόνος αναδείχθηκε σαν νέος παράγοντας στην απελευθέρωση των ανθρώπων.

Η λαμπρή πορεία που περιγράψαμε κυριαρχήθηκε από την άνεση χρόνου.

Κάνε σπουδές, βρες δουλειά, αποκαταστήσου, βρες σπίτι, αυτοκίνητο, παντρέψου.

Μετά κάνεις παιδιά.

Έχεις χρόνο, λέγανε οι ίδιοι οι γονείς στα παιδιά τους.

Μόνο που αυτός ο χρόνος, στη πορεία, γύρισε σε βάρος των νέων.

Και αντί να οδηγήσει σε περισσότερη ευτυχία, περισσότερη ευημερία και περισσότερα παιδιά, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο.

Στο να μιλάμε σήμερα για τη γονιμότητα και το δημογραφικό.

Πώς έγινε αυτό; Πώς συνδέονται όλα αυτά;  

Αν ξεκινήσουν οι γονείς να κάνουν παιδιά μεταξύ 30 και 40 ετών, μια γενικά στις τρεις χάνεται.

Και τα παιδιά τους θα αρχίσουν να κάνουν μεγάλα παιδιά.

Και τα παιδιά τους με τη σειρά τους θα μιλούν για το δημογραφικό.

Αν οι γονείς ξεκινήσουν να κάνουν παιδιά μεταξύ 30 και 40 ετών, θα δουν τους δείκτες γονιμότητας τους να πέφτουν στο μισό, στο ένα τέταρτο, σε μονοψήφιο αριθμό.

Και άντρες και γυναίκες.

Πολλοί σε αυτή την ηλικία δεν θα κάνουν ποτέ παιδιά.

Και άλλοι θα καταφύγουν στη βιομηχανία της εξωσωματικής γεννητικότητας.

Περνώντας μέσα από ανείπωτα μαρτύρια, από αυτοεξευτελισμούς και ξοδεύοντας περιουσίες.

Έτσι ξεκίνησε το δημογραφικό.

Η Ελλάδα της πατριαρχίας δεν είχε δημογραφικό πρόβλημα. Το αντίθετο μάλιστα.

Πώς φτάσαμε εδώ;

Κατά τη γνώμη μου, γιατί όσοι με θέρμη και επιτυχία πολέμησαν για να ξετυλιχθεί αυτή η λαμπρή πορεία, με την ίδια θέρμη πολεμούν σήμερα για να φροντίζει το παιδί ή μέχρι πριν από 82 χρόνια περιορισμένη γυναίκα.

Οι αρνητές της κοινής φροντίδας.

Δεν πολεμάνε αυτοί σήμερα για την πατριαρχία. Γιατί δεν υπάρχει αυτή σήμερα.

Δεν πολεμάνε για τους νέους, τους γονείς του αύριο.

Αυτοί εμποδίζουν τις σημερινές γυναίκες να κάνουν τα παιδιά τους.

Για να δικαιολογήσουν τις επιλογές της δικής τους ζωής.

Επιλογές που έκαναν 40 και 60 χρόνια πριν.

Πάνω στην αναταραχή της μετάβασης.

Σήμερα, όμως, βρισκόμαστε κοντά στο τερματισμό.

 Πώς θα τελειώσει όλ’ αυτό;

Ας ρωτήσουμε τους νέους ανθρώπους σχετικά με αυτό.

Ας ρωτήσουμε γι’ αυτό τους νέους.

Τι λένε οι νέοι;

Τι θέλουν οι νέοι σήμερα;

Το κυριότερο, είναι την αλήθεια.

Η ζωή είναι δική τους, δεν είναι των άλλων.

Η σημερινή γενιά των νέων, οι γονείς του σήμερα, δεν έχουν παρά να ζητήσουν βοήθεια ο ένας από τον άλλο.

Έτσι ώστε και οι δύο να μπορούν να κάνουν καριέρα.

Και οι δύο να έχουν οικογενειακή σχέση, ίσως μεταξύ τους, σίγουρα όμως με το παιδί τους.

Είτε είναι μαζί, είτε προχωρούν σε διαφορετικούς δρόμους με διαφορετικούς ανθρώπους.

Αλλά θα μιλήσουμε για το πώς θα συμβεί αυτό σε ένα επόμενο βίντεο.